Er valt heel wat te zeggen bij deze liveplaat van de Italiaanse Mandolin Brothers. Niet alleen is het behoorlijk ongebruikelijk dat we hier muziek te horen krijgen van Italiaanse bluesbands, maar als ’t dan al eens zover is, dan ergeren we ons nogal vaak aan de eerder schabouwelijke uitspraak van het Engels (zo’n beetje het Joe Dolce-syndroom van “Shadappe you face”) en aan het epigonisme dat Italiaanse bands al te vaak tentoon spreiden. Niks van dat alles hier: het door de wol geverfde zestal draait al mee sinds 1985 (!!) en heeft, dat is er aan te horen, bijzonder veel live gespeeld. Op deze live doen ze een pak nummers uit hun jongste studio-cd (Still Got Dreams), aangevuld met enkele bijzonder fijne covers en wat valt daarbij op? Om te beginnen valt, primo, op dat de plaat in Pavia opgenomen is en dat er dus Italiaans gesproken wordt bij de bindteksten. Dat valt des te meer op, omdat het Engels van zanger Jimmy Ragazzon misschien niet helemaal vlekkeloos is, maar alleszins zo goed als vrij van accent is.

Opvallend secundo: de ongelooflijk straffe instrumentenbeheersing: de gitaren huilen wanneer gewenst, de mondharmonica klinkt vies, vuil en wettig, de ritmetandem Joe Barreca/Daniele Negro bouwt een solide muur, waar de anderen zich moeiteloos staande kunnen tegen houden, de slide van Paolo Canevari lijkt bij momenten op het beste van Sonny Landreth en…opvallend tertio…de rol die weggelegd is voor de mandoline van Bruno de Faveri en de accordeons van Riccardo Maccabruni en Stefano Cattaneo. Dat laatste laat zich het best gevoelen in de stomende cover van Steve Earle’s Copperhead Road en in het afsluitende swampy trio (die Dixie Chicken zit er echt wel plat bovenop!) en het is precies dat wat deze plaat zo feestelijk en onweerstaanbaar maakt. Deze gasten kunnen een song tot de hunne maken (die bijna elf minuten Almost Cut My Hair!!!!), ze geven hem een klank mee die je niet gewend bent, maar die je wel een beetje platwalst. Ik heb ook de vorige studioplaat in huis, maar die is bij lange niet zo overtuigend als deze liveplaat van een bende, die, wat mij betreft, deze zomer nog de tocht naar het koude noorden mag maken en ons mag komen verblijden met hunbijzonder fijne mix van roots, blues, country en rock. OK, ik geef toe: deze gasten doen niet veel nieuws, maar wat is er verkeerd met een band die evengoed Crosby, Waters, Earle, George als Jagger in huis blijkt te hebben? En toch…die mandoline…’t is iets heel bijzonders bij deze gasten. U moest toch maar eens gaan luisteren, denk ik…(Dani)